Merci Julien voor alle liefde en schoonheid al die talloze avonden en nachten in Antwerpen. Wat de journalisten hebben gebrouwen de dag na uw dood! Wie schrijft daar over de woede die acteurs eigen is? Niks verkeerd met woede, integendeel, maar net jij had geen gram woede binnenin. Liefde ja, passie en overgave wijd en zijd. Het theater was voor jou geen doel om woede te communiceren, het theater, het theatrale, de poëzie, het schitteren was jouw doel. (over Daens fluisterde je: ,,Jan was goed, maar ik was beter"). De bitterheid die je in een recente televisiedocumentaire aanhaalde was geen bittere woede, je had het over bittere pijn. Te veel pijn.

(Midden in de nacht in een verlaten straat schuifelt de acteur over de stoep: ,,Wat doe jij hier? Wat? Ook op zoek naar peukjes? Ach, net klein duimpje. Dankjewel, dan ga ik maar de andere kant op'). De schuifelaar, iderden 1995

Het mooiste compliment dat we gevonden hebben komt van de hand van Yury Zundelevich, een wetenschapper aan het Los Alamos National Laboratory. Hij vermeldt Julien Schoenaerts niet in zijn korte bespreking van Roland Verhaverts langspeelfilm uit 1955, Meeuwen sterven in de haven, maar de uitstraling van Julien is wat de film maakt tot wat Zundelevich in 2002 noemde:
,,A PUREST EXPRESSION OF UTTER LONELINESS.
I saw this film 45 years ago in Leningrad, my home town back in the Soviet Union. I was 17 at the time and belonged to a generation which produced rich crop of Russian dissidents later on. The film instantly became a cult movie among ambitious high school graduates and university students and I was one of them. We would go in groups to any movie theater within 50 miles radius from the city where the movie was playing to watch it over and over again. The movie was striking in its sharp black and white cinematographic form, its penetrating and yet charming sound track and most of all in its mood which conveyed a sense of something gone hopelessly wrong, of unrecoverable loss, and piercing, unbearable feeling of loneliness. Given what we knew, or thought we knew, of our own history and our own destiny, the film crystallized our feelings in purest artistic form. But the film also mesmerized us artistically and made us to want to watch it again and again if only to confirm that one did not make it all up in one's strangest dream. My age, the period, and the place where I discovered the film, all must have colored my perception and I would be the last person to insist on objectivity (but then who would?). But I wish I could watch it again now, 45 years later in the USA.''

klik voor link naar Julien Schoenaerts in Roland Verhaverts 'Meeuwen sterven in de haven'